Hmm... skoro w ciemności nie może atakować... to trzeba wykorzystać tę sytuację. Może on po prostu boi się ciemności, po mimo swojego typu? W takim razie trzeba mu pomóc. Jednak przecież nie pomogę, jeśli nadal nie zwróci na mnie uwagi. Czas na działanie. Sięgnąłem po pokeball, w którym znajdował się mój nowy pokemon, Pidgey. Przez chwilę po prostu trzymałem go w ręce i zastanawiałem się czy to dobry wybór, jedn zdecydowałem się ostatecznie.
-Wybieram Cię!
Krzyknąłem uwalniając ptaka z ballki.
-Pidgey, posłuchaj mnie. Chcę, żebyś w tej walce wykorzystał całą swoją szybkość. Zacznij od najszybszego Tackle, jakie potrafisz wykonać, a potem wzbij się w powietrze i wykonaj Gust.
Wydałem pierwszą komendę pokemonowi. Z nadzieją obserwowałem jego zachowanie i naprawdę wierzyłem, że uda mu się wygrać.

W takim razie trzeba zmienić taktykę. Sięgnąłem do kieszeni po pokeball, w którym znajdował się Chimchar.
-Pidgey, wzbij się w powietrze i uważaj na jego ataki.
Mówiąc to wypuściłem Chimchara, aby jego płomień rozświetlił mroki kościoła.
-A teraz dasz sobie radę?
Zapytałem pokemona od razu obmyślając plan.
-Wykonaj Gust i staraj się utrzymywać dystans.
Wydałem komendę i oczekiwałem rezultatu.

I gdzie tu uczciwe zasady walki jeden na jednego. Wystaw tu pokemona, żeby sobie popatrzył, a już go atakują i atakiem nie opanowanym nawet w połowie zabiera prawie połowie HP mojego pokemona... Ale się porobiło. Ale skoro sam tego chciał to nie ma problemu.
-Chimchar, skoro tak bardzo płonie do walki, to pokażemy mu co oznacza prawdziwy ogień. Rozbudź w sobie swój wewnętrzny płomień i zacznij nim pluć w formie małych pocisków! Tak, użyj Ember i celuj w Sandile'a! Pidgey, wykorzystaj to, że droga będzie oświetlona i wyceluj potężnym Tackle prosto w przeciwnika!
Wydałem komendę z nadzieją, że tym razem na pewno się powiedzie.

Nie ma czasu na myślenie.
-Chimchar, ratuj Pidgey'a! Na całej szybkości Scratch po oczach Sandile'a! Jeśli to jednak nie wystarczy to chwyć przeciwnika i ze wszystkich sił rzuć nim o ścianę! Musisz to zrobić jak najszybciej i jak najmocniej!
Wykrzyczałem desperacko, aby jeszcze bardziej zmotywować mojego pokemona do działania. Byłem bardzo przejęty i zmartwiony, bo przecież moje pokemony mają problemy.

-Oto moja szansa! Naprzód pokeball!
Krzyknąłem szybko wyciągając i rzucając pustym ballem prosto w Sandile'a. Byłem taki dumny z mojego Pidgey'a. Ewoluować tak szybko to przecież nie lada gratka. Jestem coraz silniejszy, tak jak moje pokemony. Czas, aby pokazać wszystkim kto jest tutaj najlepszy.

Ostatnio edytowany przez Remik (2012-07-29 23:29:41)

Tylko spokojnie. Nic złego nie może się stać. Byle do przodu, cały czas do przodu, cytując klasyka. Spokojnie dołączam do przyjaciół, bo przecież w grupie raźniej i razem z nimi staram się sprawdzić co tam się dzieje. Nie ogarnia mnie strach, bo przecież mam przy sobie moje pokemony, które pomogą mi w każdej sytuacji. A także przyjaciele wspierają mnie duchowo. Czuję się pewnie.

Nie ma to jak popatrzeć sobie na tańczącego kościotrupa. Jedyne co mnie martwiło to fakt, że moi przyjaciele mogą się zgubić, albo co gorsza, że coś może im się stać. Zachowuję jednak zimną krew. Miejsce nawiedzone czy nie, wszedłem tutaj, złapałem pokemona i na pewno stąd wyjdę. Dlatego zupełnie olewając kościotrupa po prostu ruszyłem przed siebie w nadziei na znalezienie wyjścia. Przecież muszę spotkać się z moimi przyjaciółmi, jak nie po drodze, to przy wyjściu.Bardzo pewny siebie stawiam kroki pokazując, że nie boję się nikogo i niczego. Pokazuję, że jestem silny i nikt nie może wyrządzić mi żadnej krzywdy. Pokazuje takie zachowanie, aby zniechęci potencjalnych "dowcipnisiów", czyli wszelakie duchy, demony i inne "stwory nocy", choć naprawdę nie wywołują one we mnie lęku.