Szedłem drogą, aż do chwili gdy zobaczyłem drogowskaz. Odczytałem co było na nim napisane. Wooby ciągle dookoła mnie latał, więc spytałem się go:
-Wchodzimy.-pokemon uśmiechnął się do mnie na znak przytaknięcia.-Tylko w, którą grotę ruszymy?
Przez chwilę stałem wraz z moim pokemonem u boku i rozmyślałem. W końcu uznałem za rozsądne wybrać drogę poprzez wyliczankę. Po chwili wyszło, że powędrujemy na wschód. Zanim ja ruszyłem Wooby już wlatywał do jaskini a następnie ja zanurzyłem się w jej czarnej, zimnej otchłani...

Po omacku zbliżyłem się do Woobiego, podniosłem go i przytuliłem do siego.
-Nie płacz mały.-ścisnąłem go bardziej po czym pogłaskałem w głowę.-Zostajesz w moich ramionach. Jaskinia jest zbyt ciemna, abyś w niej latał, chodź dziwi mnie, że nic w niej nie widzisz. Tak czy owak musimy przebrnąć przez tą jaskinię w jakiś sposób.
Trzymając Woobata w rękach, szedłem przez ciemną pieczarę, powoli i ostrożnie, aby na coś nie wpaść.

Szedłem cały czas wpatrując się w świecące punkty i z szczególnością uważałem, aby na nie, nie wpaść. Ponieważ nie wiedziałem jaki to stworek i czy mój pokemon sobie z nim poradzi.
W oczach robiło mi się coraz ciemniej, jednak musiałem dotrzeć do końca jaskini. Miejsce w którym trzymałem Woobata zrobiło się ciepłe, więc odparłem:
-Wooby, jeśli chcesz polatać to śmiało, tylko uważaj na siebie, abyś znów nie wpadł na coś.-powiedziałem to i nie czekając na jego reakcję szedłem dalej.

Szedłem przez jaskinię. Wooby siedział mi dalej w rękach bo okazało się, że go boli skrzydła. Gdy zauważyłem rozwidlenie na końcu korytach ucieszyłem się obojętnie, gdyż wynikało na to, że muszę zejść na poziom wyjścia. Ostrożnie szukałem w ciemność zakończenia korytach, jakiegoś urwiska czy coś w tym stylu. Ostrożnie i uważnie stawiałem kroki, aby być pewnym, że nie spadnę w mroczną otchłań. Wooby mi trochę przeszkadzał, gdyż nie mogłem się skupić na obojgu rzeczy. Odparłem, więc do małego:
-Nie mogę opiekować się tobą i schodzić niżej, więc mam nadzieje, że mnie zrozumiesz, gdy cię odwołam do pokeballa.-nie czeka wszy na reakcje nietoperza. Schowałem go w biało-czerwonej kuli.
A teraz przyszedł czas na ostrożne zejście niżej. Po znalezieniu urwiska, szukałem jakiejś drabiny czy coś w tym stylu. Sądząc po tym iż droga Victory jest odwiedzana przez trenerów, więc w jakiś sposób musieli się znaleźć na górze. Z nalawszy drabinę zacząłem po niej schodzić, aż dotarłem na poziom wyjścia. Czym prędzej udałem się ku wyjścia, aby znaleźć Centrum Pokemon, w którym uleczą bolącą rękę mego przyjaciela.

Długo rozmyślałem na następnym ruchem. Po chwili zdałem sobie sprawę, że jak inni potrafią to ja również. Tak więc, wziąłem niezły wyrzut i skoczyłem na stromę urwisko. Miałem nadzieje, że inni trenerzy w miarę wypadku mi pomogą ale byłem pełen nadzieje, że mi się powiedzie.

Wstałem i otrzepałem się z błota. A następnie umyłem twarz w jezioru, następnie przez jakiś czas przyglądałem się wielkiej jaskini.
-Cześć Woobat, widzę, że skrzydełko cię już nie boli.-odparłem z radością w głosie.-Cóż może w tym jeziorku znajdziemy jakiegoś pokemona z, którym mógłbyś powalczyć. Siadłem więc na krawędzi jeziora i patrzyłem się na taflę wody. Wooby usiadł na mi na czapce i czekał na efekty naszego wypatrywania.

Nie ciekawił mnie żaden z nich, więc podniosłem się z pozycji siedzącej, otrzepałem spodnie i ruszyłem szukać wyjścia z groty. Wooby nadal siedział na mojej głowie nie mając nic do tego, że się ruszam. Powędrowałem, więc w stronę wyjścia...